Een ruis van gegiebel echoot door de lege gangen van de school. Vijf meisjes lopen met mij mee uit de les naar een ander lokaal. Ik neem de trap naar beneden. Zij gaan met de lift. Eén van hen (Ilse) loopt namelijk op krukken en de andere 4 vergezellen haar. Zo doen ze het eigenlijk al de laatste twee maanden sinds Ilse geopereerd is aan haar benen. Als een soort zorgteam hebben ze met elkaar een schema gemaakt waarin ze allemaal een dag hebben dat ze Ilse helpen met allerhande dingen.
Dat heb je goed geregeld Ilse! Kun je misschien eens kort vertellen wat je hebt?
Ilse: Ik ben te vroeg geboren en heb daardoor te korte beenspieren. Vanaf mijn zesde heb ik hier al fysiotherapie voor, maar zonder effect. We hebben besloten om het toch te laten opereren. Dat is nu iets meer dan twee maanden geleden en inmiddels kan ik met krukken weer overal naartoe.
Ik vraag Ilse of ze ervan schrok dat ze geopereerd moest worden en krijg een resoluut nee. Zo is ze in ieder geval van de pijn af. Ze wil ook absoluut niet zielig gevonden worden. Dan richt een vriendin zich spontaan naar Ilse: “We zijn laatst bij Dance4Life geweest, dan zit jij in een rolstoel. Vindt je het dan niet vervelend dat je heel erg aangekeken wordt door iedereen?”. Ilse antwoordt ontkennend. Ze vond het juist wel leuk omdat ze op een mooi speciaal podium mocht staan. Maar haar vriendin vond het duidelijk vervelend voor haar. Vinden júllie haar wel zielig dan?
Vriendinnen: Nee hoor, maar soms denken we wel “arme Ilse” en voelen we ons wel een beetje schuldig. We hadden laatst bijvoorbeeld een kerstgala. Daar wil Ilse dan niet naartoe omdat ze tijdens de drukte teveel aangestoten wordt en daar last van krijgt. Dan proberen we haar eerst over te halen, maar als ze dan uitlegt waarom ze niet wil hebben we er ook vrede mee.
Bij Dance4Life regelen we dan dat ze met de lift kan en als er iemand per ongeluk tegen haar benen trapt zeggen we: pas eens op joh!
Het is echt een leuke groep musketiers die voor elkaar opkomt en voor elkaar zorgt. Hoe is dat zo gekomen?
Vriendinnen: Toen Ilse vertelde dat ze geopereerd moest worden heeft de leraar meteen gevraagd wie haar wilde helpen en toen heeft Ilse ons uitgekozen. We hebben meteen een schema gemaakt. Zo van die heeft maandag, die heeft dinsdag, die heeft woensdag. De eerste weken kwamen we heel veel bij haar langs. Dat is wel fijn voor haar want ze kon nergens naartoe. Dan brachten we huiswerk en vertelden we wat we op school gedaan hadden. Soms stond er 1 vriendin met de iPad voor de klas en gingen we Facetimen. Ilse: “Dat werkte heel goed. Zo raak je niet achter!”
Toen ze weer op school kwam had één iemand één dag. Ze kwam op school, je haalde haar op, bracht haar naar de lift. Je mocht dan ook wat eerder weg van de les.
Ilse gniffelt “niet dat dat heel vervelend was”. Haar vriendinnen lijken het ook absoluut geen probleem te vinden, eerder leuk. Als ik ernaar vraag komt er een hele rits aan anekdotes over racen door de gang en ‘wheelies’ met de rolstoel, gepaard met een flinke dosis gegiechel. Maar goed, nu zijn ze met z’n vieren en zijn ze nog geen drie maanden bezig. Zou dit anders zijn als ze alleen waren en dit langer zouden moeten doen?
We zouden het niet erg vinden om dit jaren te doen hoor! We denken dat het ook wel went. Alleen is het wel een verschil dat wij het alleen op school hoeven te doen. Daarnaast, als je alleen bent is het wel drukker. Voor haar ouders is het natuurlijk wel wat zwaarder. Maar het is goed dat Ilse er op school over gepraat heeft. Omdat iedereen het weet gaat alles een stuk soepeler. Dan kun je met z’n allen op oplossingen komen. Je moet niet denken dat diegene zielig is. Gewoon behandelen als anders, maar wel even rekening houd met diegene. Doe vooral niet anders tegen ze.
En als jullie nou anders waren geweest, als jullie nou jongens waren, vraag ik plagend.
Dan was Ilse waarschijnlijk wel een aantal keer uit haar rolstoel gevallen. Nu gingen de jongens haar ook wel eens ‘stelen’ en dreigden ze met haar de trap af te gaan. Dat doen ze niet echt hoor! Maar zij maken het dan ook weer leuk.
